Zespół pałacowo-parkowy Potulickich
Składa się z klasycystycznego pałacyku oraz oficyny dworskiej, wozowni, oranżerii i lodowni. Wzniesiony w miejscu wcześniejszego dworu ok. 1820 r. Generalny remont w latach 70. XIX w. z inicjatywy Józefa Epsteina powiązany był z realizacją założenia parkowego Karola Sparmana. Od 1893 roku w rękach Jadwigi z Wołowskich i hr. Antoniego Potulickiego. Przeprowadzona zostaje przebudowa pałacyku. Zespół pałacowo-parkowy stanowi najstarszy element przestrzenny dzisiejszego Pruszkowa i jest przykładem ewolucji dworu wiejskiego, siedziby właściciela, która po kolejnych parcelacjach zmierza w kierunku podmiejskiej rezydencji. Obecnie obiekty pełnią funkcje użyteczności publicznej (Urząd Stanu Cywilnego i Muzeum Starożytnego Hutnictwa Mazowieckiego).
Pałacyk „Sokoła”
Wzniesiony w 1867 r. jako wiejska rezydencja Ignacego Więckowskiego w historyzującej, neorenesansowej stylistyce o malowniczej, nieregularnej bryle zróżnicowanej ryzalitami, tarasami i wieżyczką. Od 1926 roku budynek przechodzi w ręce Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Przykład podmiejskiej rezydencji wzniesionej w bliskim sąsiedztwie Warszawy. Świadectwo po epizodzie „letniskowym” w rozwoju Pruszkowa. Otacza go park krajobrazowy, który w większości utracił swoje walory zabytkowe. Obiekt należy do Miasta.
Pałac Teichfeldów
Wybudowany dla właściciela fabryki fajansu Jakuba Teichfelda w końcu XIX w., ostatecznie ukończony w 1907 r. Utrzymany w neorenesansowej stylistyce stanowi charakterystyczny dla 2 poł. XIX w. przykład rezydencji fabrykanta, usytuowanej w pobliżu należących do niego zakładów przemysłowych. Obecnie budynek jest również ostatnim zachowanym obiektem z dawnego zespołu fabrycznego. Obiekt znajduje się obecnie w rękach prywatnych, użytkowany jest tylko częściowo.
Kościół parafialny p.w. św. Kazimierza
Świątynia wybudowana etapami w latach 1908 – 1938, wg projektu arch. Czesława Domaniewskiego. Zaprojektowana w eklektycznej stylistyce swobodnie łączącej elementy gotyku ceglanego z formami typowymi dla północno-włoskiej architektury romańskiej, widocznej szczególnie w rozwiązaniu fasady (rozwiązanie portalu, forma rozety i fryz w postaci ślepej galeryjki arkadowej). Romanizujący wyraz fasady został znacznie zatarty przez zmianę po 1978 r. pierwotnych, niskich hełmów masywnych wież na wysokie, nadające całości strzelisty, bardziej gotycki charakter.
Kościół parafialny p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP
Wzniesiony w latach 1906 – 1914 wg projektu arch. Henryka Juliana Gaya i zlokalizowany w jednej z najstarszych na Mazowszu parafii (erygowanej w 1236 r.). W chwili jego budowy istniał także starszy, pochodzący z XV w. gotycki kościół parafialny p.w. św. św. Andrzeja i Małgorzaty – fundacji biskupa poznańskiego, Andrzeja Bnińskiego. Kościół ten został rozebrany w 1916 r. Nowo wzniesiony kościół został znacznie uszkodzony podczas działań wojennych w 1915 r., i otwarty ponownie dopiero po kilkuletniej odbudowie w 1923 r. Świątynia utrzymana jest w neogotyckich formach popularnego wówczas stylu tzw. gotyku polskiego.
Dworzec kolejowy
Budynek dworca wzniesiony w 1924 r. wg projektu powstałego w Biurze Architektonicznym Wydziału Drogowego pod kierownictwem arch. Romualda Millera, jako część większego zamierzenia budowanego w latach 1918–1924, mającego na celu odbudowanie infrastruktury po I wojnie. Budynek stacji należy do grupy dworców utrzymanych w formach popularnej dla ówczesnych obiektów użyteczności publicznej architektury dworkowej tzw. renesansu polskiego nawiązującego do polskiej, barokowej architektury rezydencjonalnej i będącej wyrazem poszukiwań stylu narodowego. Obiekt należy do PKP.
Szpital Tworki – Mazowieckie Specjalistyczne Centrum Zdrowia im. prof. Jana Mazurkiewicza wraz z założeniem parkowym i cerkwią
Najstarsza część szpitala powstała w latach 1888-1891 wg projektu architektów Iwana Stroma, Józefa Piusa Dziekońskiego, Dymitra Oswalda i Tytusa Lembke. Pierwszy na terenie Królestwa Kongresowego nowoczesny szpital w układzie pawilonowym. Zaprojektowany w historyzujących, inspirowanych architekturą średniowieczną formach o surowych, ceglanych elewacjach. W latach 1904-1906 na terenie zespołu wzniesiona została cerkiew w stylu ormiańskim (arch. P.A. Fedder), przekształcona
w 1930 roku na kościół katolicki.
Zespół przemysłowy Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego
Realizowany etapami od 1895 r., składa się z wielu budynków warsztatowych rozmieszczonych w liniowym układzie przestrzennym i utrzymanych w charakterystycznych dla ówczesnej architektury przemysłowej historyzujących, inspirowanych ceglaną architekturą średniowieczną formach. Najcenniejszym obiektem w zespole jest neogotycki budynek Dyrekcji z 1899 r. Na tym terenie funkcjonował w czasie II wojny obóz przejściowy dla wysiedlanej ludności Warszawy tzw. Durchgangslager 121 (Dulag 121).Zespół należy obecnie do prywatnego przedsiębiorcy i pełni funkcje magazynowo-produkcyjne.
Zespół gospodarstwa ogrodniczo-szkółkarskiego Piotra Hosera wraz z willą i parkiem.
Zespół wzniesiony został w latach 1896-1898 z inicjatywy braci Piotra Ferdynanda i Wincentego Hoserów. Firma ogrodnicza pod nazwą Zakłady ogrodnicze braci Hoserów założona została ok. poł. XIX w. przez Piotra Hosera sen., przybyłego z Czech ogrodnika do prowadzenia Ogrodu Saskiego. Zakłady ogrodnicze znajdowały się początkowo w Warszawie.
W 1896 r. Hoserowie zakupili teren w Żbikowie, gdzie powstał zespół ogrodniczy specjalizujący się w hodowli szkółkarskiej obejmujący pierwotnie 57 ha powierzchni. Zespół składał się z dwóch części – południowej, z willą właściciela i arboretum oraz północnej, stanowiącą część produkcyjną. Istniejące budynki, w tym willa właściciela oraz budynki gospodarcze zaprojektowane zostały przez Cz. Domaniewskiego w neogotyckiej stylistyce. Biorąc pod uwagę charakter zespołu, wybitne osoby związane z przedsięwzięciem oraz projektantów założenia, całość posiada unikatowe wartości.
