Znani ludzie Pruszkowa
Zdzisław Zaborski (ur. 1925) zdał maturę przed delegatem tajnego kuratorium (1943). Brał udział w konspiracji w VII Obwodzie „Obroża” Warszawskiego Okręgu AK 6 Rejon „Helenów” (Pruszków). Zaprzysiężony jako żołnierz AK, aresztowany przebywa na „Pawiaku”. Powstanie Warszawskie spędził w lasach sękocińskich
i w Pruszkowie, gdzie zaangażował się w pomoc więźniom obozu przejściowego Durchgangslager 121. Po studiach w Akademii Górniczo-Hutniczej i na Politechnice Warszawskiej pracował w przemyśle elektromechanicznym.
Zgromadził materiały do publikacji dokumentującej działalność VI Rejonu „Helenów” spisując relacje uczestników. W roku 2008 wydał książkę „Trwaliśmy przy tobie, Warszawo”, która stała się pomnikiem bohaterów. Dążył do utworzenia na terenie Pruszkowa muzeum pamięci obozu przejściowego Durchgangslager 121, wydając książki „Tędy przeszła Warszawa”, a po jego otwarciu w 2010 roku – „Durchgangslager 121. Niemiecka zbrodnia specjalna”. Jest inspiratorem tworzenia miejsc pamięci narodowej na terenie dawnego VI Rejonu AK. Wielokrotnie odznaczany i wyróżniany przez władze samorządowe i państwowe. W roku setnej rocznicy odzyskania przez Polską Niepodległości, w uznaniu zasług dla Pruszkowa, Miasto nadało Zaborskiemi honorowe obywatelstwo.
Irena Horban (1926 – 2021) po maturze w Liceum im. Zana studiowała na Uniwersytecie Warszawskim historię. Pedagog szkół średnich, m.in. Liceum im. T. Zana w Pruszkowie. Współtwórca pruszkowskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Radna dwu kadencji, wiceprzewodnicząca Rady Miejskiej.
Za swą działalność otrzymała medal „Pro Memoria”, a w 2017 – status kombatanta
i Krzyż Wolności i Solidarności. Posiada odznakę honorową „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych”. Od wielu lat działa w Pruszkowskim Towarzystwie Muzycznym i Pruszkowskim Towarzystwie Kulturalno-Naukowym, którego została prezesem. Związana z harcerstwem. Aktywnie zajmuje się również działalnością wydawniczą – jej pierwszą pracą było wydanie papirusu greckiego z komentarzem i tłumaczeniem na język łaciński. Od wielu lat redaguje „Przegląd Pruszkowski”; została także sekretarzem pruszkowskiego oddziału Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Za swoją działalność otrzymała wiele odznaczeń, z Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski włącznie. Z okazji stulecia nadania praw miejskich naszemu Miastu (2016) otrzymała medal „Pro Masovia”. W roku setnej rocznicy odzyskania przez Polską Niepodległości, w uznaniu zasług na rzecz Pruszkowa, Miasto nadało jej honorowe obywatelstwo.
Tadeusz Hubert Jakubowski (1931 – 2019) harcerz, absolwent Liceum im. T. Zana, architect, pisarz. Aresztowany w 1953 r. za rzekomą działalność przeciwko ustrojowi PRL, więziony do 1955 r. w Pałacu Mostowskich, na Rakowieckiej i w Rawiczu. Pracował w biurze projektów w Warszawie, publikuje swoje wspomnienia w prasie periodycznej. Jego debiutem literackim była książka „Znakiem tego skażony” (Świat Książki 2008). Pruszkowska Książnica wydała „Lata prawie bezgrzeszne” (I wyd. 2009, II wyd. 2014, III wyd. 2017), „Obrazki, przeważnie miniatury” (2011), „Migawki, zdarzenia et cetera …” (2012), „Kram rozlicznego gatunku” (2014), „Pruszków dawno temu” (I wyd. 2016, II wyd. 2018) oraz „Scribo, ergo sum” (2018) i drugie wydanie “Znakiem tego oskarżony” (2019).
Jest współautorem (wraz z Jerzym Blancardem) albumu „Pruszków piórkiem i piórem” (2015). Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Niestrudzony kronikarz dziejów Pruszkowa dzielący się swą wiedzą z młodymi pruszkowianami. Za działalność pisarską uhonorowany „Odznaką Honorową im. Krystyny Krahelskiej – Pamięci Powstania Warszawskiego” przez Towarzystwo Przyjaciół Warszawy, medalem „Pro Patria” przez Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, statuetką „Urbs Nova” – nagrodą Prezydenta Miasta Pruszkowa oraz medalem „Pro Masovia” przez Marszałka Województwa Mazowieckiego. Za pracę społeczną w Stowarzyszeniu Architektów Polskich w Komisji Pomocy Koleżeńskiej uhonorowany został Złotą Odznaką SARP.
W roku setnej rocznicy odzyskania przez Polską Niepodległości, w uznaniu zasług na rzecz Pruszkowa, Miasto nadało mu honorowe obywatelstwo.
Michał Głowiński (ur. 1934) – polski filolog polski, historyk i teoretyk literatury specjalizujący się w najnowszej historii literatury polskiej, profesor nauk humanistycznych, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności, pisarz, autor podręczników dla studentów polonistyki, prozy wspomnieniowej i esejów (liczne wątki pruszkowskie: „Kładka nad czasem”, „Kręgi obcości”); wydał liczne prace poświęcone językowi w czasach PRL, szczególnie zjawisku nowomowy. Profesor Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1990 przewodniczy Radzie Naukowej Instytutu. Jest członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Podczas wojny wraz z rodziną umieszczony w pruszkowskim getcie, po czym przeniesiony do getta w Warszawie. Jest jednym z żydowskich dzieci uratowanych przez zespół Ireny Sendlerowej.
Roman Indrzejczyk (1931-2010), w latach 1964-1986 był duszpasterzem Szpitala Psychiatrycznego w Tworkach, związany z Pruszkowem, gdzie prowadził ożywioną działalność duszpasterską. W latach 1986–2004 był proboszczem parafii Dzieciątka Jezus na warszawskim Żoliborzu.
Współpracował z działaczami opozycji solidarnościowej. W latach 1961-1976 i 1989-1994 był krajowym duszpasterzem służby zdrowia. Był wiceprzewodniczącym Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. Od 2005 kapelan prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego i rektorem kaplic prezydenckich.
W 1990 został odznaczony przywilejem noszenia rokiety, mantoletu i pierścienia, od 2008 prałat honorowy Jego Świątobliwości.
Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie rządowego samolotu w Smoleńsku, w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.
Stefan Woyda (1938-2006) – archeolog, odkrywca Mazowieckiego Centrum Metalurgicznego, w latach 1964-1975 wojewódzki Konserwator Zabytków Archeologicznych, współtwórca programu Archeologiczne Zdjęcie Polski, założyciel oraz wieloletni dyrektor Muzeum Starożytnego Hutnictwa Mazowieckiego w Pruszkowie. Organizator licznych badań wykopaliskowych i terenowych. Wśród nich wyróżnić można prace w Kleszewie oraz w Drzewiczu. Podczas odkrywania i rejestracji nowych stanowisk archeologicznych na terenie Zachodniego Mazowsza, badacz natknął się na ślady zagłębia hutnictwa żelaza z okresu kultury przeworskiej (II w. p.n.e. – III w. n.e.) i udokumentował istnienie tu jednego z najważniejszych ośrodków metalurgicznych w Europie.
W pruszkowskim Muzeum stworzył wystawę stałą (dioramę) „Czas żelaza. Mazowiekie Centrum Metalurgiczne z epoki Imperium rzymskiego”, za którą otrzymał nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki w kategorii „Najciekawsze wydarzenie muzealne 1992 roku”. Z inicjatywy Woydy, w Muzeum zaczęły się odbywać koncerty, prelekcje, odczyty naukowe i szeroko rozumiane działania edukacyjne.
Muzeum pruszkowskie nosi dziś imię swojego założyciela.
Henryk Hoser (1942 – 2021) pallotyn, misjonarz, lekarz. Wywodzi się ze znanej rodziny warszawskich ogrodników, założycieli tzw. „szkółek żbikowskich”. Jego ojciec i dziadek zginęli w Powstaniu Warszawskim rozstrzelani przez Niemców podczas rzezi Woli. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tomasza Zana w Pruszkowie.
W latach 1960–1966 odbył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. W 1969 wstąpił do zakonu pallotynów. Jednocześnie, za zgodą przełożonych pracował w szpitalu jako lekarz. W 1975 wyjechał na misję do Rwandy. Wizytator apostolski w tym kraju w latach 1994-1996 Po powrocie z Afryki w 1996 roku przebywał we Francji. Arcybiskup ad personam, biskup diecezjalny warszawsko-praski w latach 2008–2017, wizytator apostolski w Medziugorie od 2018.