+4
W roku 1884 Stanisław Majewski kupił posesję przy ul. Złotej 61 i tak ją przebudował, by mogła pomieścić urządzenia fabryczne produkujące ołówki. Blisko stąd było do stacji towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Produkcja ołówków wymagała bowiem sprawnej dostawy i obróbki surowca drzewnego, grafitu, kaolinu, wosków i innych materiałów.Ów rok przyniósł też zmiany w życiu osobistym Stanisława, który ożenił się z Józefą Ereth, córką emigranta, uczestnika węgierskiej Wiosny Ludów. Z tego związku urodziło się czworo dzieci: córki Wisława, Bogna i Zdana oraz syn Leszek, który po I wojnie światowej przejął po ojcu prowadzenie firmy.Wtedy też Józef Zaborski ożenił się z siostrą Stanisława – Marią, z którą miał trzech synów: Ziemomysła, Wojsława i Bogdana.
15 października 1889 r. Stanisław Majewski wraz z Józefem Zaborskim wówczas już nie tylko przyjacielem, lecz także szwagrem i Stanisławem Starzeńskim, księgowym laboratorium, założył spółkę komandytową Fabryki Ołówków St. Majewski. Stanisław Majewski, którego wkład finansowy był największy, został dyrektorem naczelnym, Józef Zaborski podjął się funkcji dyrektora technicznego, a Stanisław Starzeński handlowego. Produkcja ruszyła pod koniec 1890 r., a w lutym 1891 r. dokonano poświęcenia fabryki, o czym donosił „Kurier Warszawski” (1891, nr 47). Zgodnie z życzeniami założycieli zatrudniono w niej wyłącznie pracowników polskich.
Firma do 1894 r. funkcjonowała na Złotej. W okresie największe-go rozkwitu siłami czterdziestu dwóch pracowników wypuszczała zaledwie ok. 5 mln sztuk wyrobów rocznie. Dzieliła lokal z laboratorium, prowadzonym wciąż przez Hipolita z pomocą synów. Po jego śmierci przejął je najmłodszy syn Karol autor cytowanych wspomnień a potem syn Karola, Wiesław. Produkcja ołówków mieściła się w suterenie i w dwudziestu pokojach na parterze, pierwszym i drugim piętrze, jednak z upływem czasu zaczęło tam być za ciasno. Obróbka drewna wymagała wydajnego tartaku, którego organizacja w tym miejscu była niemożliwa ze względu na brak przestrzeni, uciążliwość dla mieszkańców czy konieczność przewozu transportem konnym przez centrum miasta dużych mas drewna z ramp kolejowych do wytwórni. Znaleziono wówczas inny obiekt w dynamicznie rosnącym Pruszkowie, siedemnaście kilometrów od Warszawy.
Na obecnym planie miasta teren fabryczny ograniczają ulice: Sienkiewicza, Ołówkowa, Przemysłowa i Obrońców Pokoju, dawniej ul. Cedrowa. Architektura budynków była typowa dla budownictwa przemysłowego tego okresu. Hale w budynku głównym, usytuowane na dwóch, po rozbudowie trzech, kondygnacjach, oświetlały rzędy szprosowanych okien ze stalowymi ramami. Mury wzniesione były z nietynkowanej, twardo palonej czerwonej cegły.
W roku 1894 Fabryka Ołówków ostatecznie przeniosła się do Pruszkowa. Były to jej drugie, pełniejsze narodziny, choć za właściwe trzeba przecież uznać rejestrację 15 października 1889 r. Zatrudnienie, podobnie jak w Warszawie, wzrastało stopniowo i w 1898 r. pracowało tu już około 100 robotników.
Formalnie spółka komandytowa „St. Majewski, Zaborski, Starzeń-ski” przekształciła się w Towarzystwo Akcyjne Fabryk Ołówków „St. Majewski i S-ka” 21 lipca 1899 roku. Tegoż dnia statut przedsiębiorstwa w Peterhofie pod Petersburgiem zatwierdził sam car Mikołaj II . Początkowo kapitał zakładowy wynosił 320 tysięcy rubli, później jednak, w roku 1912, podwyższony został do 400 tysięcy. Trzeba zaznaczyć, że Towarzystwo Akcyjne opierało się cały czas na kapitale krajowym, a kontrolny pakiet akcji znajdował się w rękach rodziny Majewskich.
