Nie wypalajmy traw

Jak co roku w okresie wiosennym odnotowuje się wzrost liczby interwencji Straży Pożarnej związanych z wypalaniem traw. Celowe podpalenia traw stanowią ponad 90% wszystkich pożarów łąk i lasów. To jeden z przykładów brutalnego niszczenia zieleni oraz organizmów w niej żyjących. Działanie to nie tylko nie poprawia jakości gleby, ale przeciwnie – obniża ono wartość plonów, niszczy warstwę próchnicy i powoduje erozję gleb. Wypalanie wierzchniej, najżyźniejszej próchniczej warstwy gleby obniża jej wartość użytkową nawet na kilka lat.

Naturalny proces rozkładu pozostałości roślinnych zostaje zahamowany,  a gleba jest mniej urodzajna. Niszczona jest cześć niezbędnej dla żyznej gleby materii organicznej, w wyniku czego zostaje spowolniony proces tworzenia próchnicy – humusu. W trakcie spalania redukcji i wyparowaniu ulegają związki azotu, a związki potasu i fosforu pozostają w popiele. Część soli mineralnych (fosforu i potasu) pozostających w popiele może być roznoszona przez wiatr, a przy opadach deszczu spłukiwana do rzek i zbiorników wodnych.

Należy pamiętać, że:

• w płomieniach ognia ginie niezliczona ilość zwierząt od drobnych bezkręgowców (dżdżownice, pająki, wije, owady) po wiele gatunków kręgowców (żaby, ropuchy, jaszczurki, krety, jeże, zające), a także liczne gatunki ptaków i ich miejsca lęgowe;
• dym utrudnia pszczołom i trzmielom zapylanie kwiatów, co w konsekwencji obniża jakość i ilość plonów;
• największym zagrożeniem związanym z wypalaniem traw jest niebezpieczeństwo wywołania pożaru, który nierzadko rozprzestrzenia się na blisko położone lasy
  i zabudowania powodując nieodwracalne straty;
• w ekosystemach leśnych pożary niszczą kryjówki zwierząt oraz bazę pokarmową dla wielu organizmów;
• niejednokrotnie w pożarach ludzie tracą dobytek albo życie;
• niekontrolowany pożar wymaga interwencji Państwowej Straży Pożarnej, a to nie mały koszt pokrywany z pieniędzy publicznych;
• z dymem powstającym podczas pożaru do atmosfery przedostają się duże ilości dwutlenku węgla oraz substancji kancerogennych, powodując zanieczyszczenie powietrza i wzmagając efekt cieplarniany;
• dym ogranicza również widoczność na drogach, co może być zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu drogowego;

Nie zapominajmy – art. 124 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody zabrania wypalania łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów.

• Osoby łamiące ten przepis mogą podlegać karze aresztu albo grzywny na podstawie art. 131 ust. 12 ww. ustawy, który stanowi: kto wypala łąki, pastwiska, nieużytki, rowy, pasy przydrożne, szlaki kolejowe, trzcinowiska lub szuwary, podlega karze aresztu albo grzywny.
• Jeśli  wypalanie traw spowoduje pożar lub stworzy bezpośrednie niebezpieczeństwo dla ludzi, zwierząt czy roślinności, wtedy czyn ten traktowany jest jako przestępstwo.